صــــلاح الـــدّین.نــت پایگاه اینترنتی عبدالعزیزسلیمی (نویسنده و مترجم)
خبرگزاری جمهوری اسلامی (ایرنا) به نقل از رئیس واحد سنندج دانشگاه آزاد اسلامی نوشت که مقدمات تدریس زبان کردی در این مرکز فراهم شده است.
محمدقربان کیانی شامگاه شنبه (۲۸ فوریه/ ۹ اسفند) گفت: «از اساتید و فرهیختگان حوزه زبان کردی برای تدوین سرفصل‌های این درس دعوت شده و با نهایی شدن سرفصل‌ها و مشخص شدن اساتید، از سال ۹۴ زبان کردی در قالب دو واحد درس اختیاری تدریس می شود».
به گفته کیانی، همچنین “مرکز کردستان‌شناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد سنندج” نیز فعال شده و در گام اول کتابی با موضوع “کنایه‌های کردی” به نام “زیوری زمان” منتشر خواهد کرد.
رئیس واحد سنندج دانشگاه آزاد می‌گوید که این دانشگاه آماده است شعبه‌ای هم در اقلیم کردستان عراق دایر کند؛ اما مسئولان اقلیم کردستان عراق “فعلا به دلیل وجود مشکلاتی، تمایلی برای راه‌اندازی نشان نداده‌اند”. کیانی به جزئیات بیشتری در این مورد اشاره نکرده و تنها “مسایل و مشکلات موجود در منطقه کردستان عراق” را مانع اجرای طرح یادشده برشمرد‌ه است.
آموزش “زبان مادری” و “آموزش به زبان مادری”
اصل پانزدهم قانون اساسی جمهوری اسلامی می‌گوید: «زبان و خط رسمی و مشترک مردم ایران فارسی است. اسناد و مکاتبات و متون رسمی و کتب درسی باید با این زبان و خط باشد ولی استفاده از زبان‌های محلی و قومی در مطبوعات و رسانه‌های گروهی و تدریس ادبیات آنها در مدارس، در کنار زبان فارسی آزاد است».
البته حکومت ایران به موضوع آموزش زبان اقوام حساسیت ویژه‌ای نشان می‌دهد. تا کنون اخبار متعددی از “مخالفت فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی با آموزش زبان‌های مادری” منتشر شده است. طرح موضوع زبان اقوام (زبان مادری) در برخی موضع‌گیری‌ها به نوعی تهدید علیه هویت و امنیت ملی ارزیابی می‌شود. گروهی هم معتقدند که “آموزش به زبان مادری” به زبان فارسی، به عنوان زبان رسمی ایران آسیب می‌زند.
به اعتقاد ناظران، در قالب بحث‌های “احساسی و غیرکارشناسی” در این حوزه، دو مقوله “آموزش زبان مادری” و “آموزش به زبان مادری” در هم می‌آمیزند. کارشناسان می‌گویند، “آموزش به زبان مادری” نسبت به “آموزش زبان مادری” بسیار پیچیده‌تر و مستلزم فراهم‌شدن مقدمات به مراتب بیشتری است.
محمد اسلامی، زبان‌شناس و عضو هیئت علمی دانشگاه زنجان، پیش از این به دویچه‌وله گفته بودکه حساسیت‌های موجود ناشی از برخورد غیر کارشناسی و احساسی با موضوع است. به اعتقاد وی، حساسیت اقوام مختلف روی آموزش زبان‌شان بیش از همه ناشی از تبعیضی است که این اقوام در جامعه ایران حس می‌کنند: «به هر میزان که اقوام ایرانی از حیث اقتصادی، اعتقادی و مذهبی و اجتماعی و… احساس تبعیض کنند، مطالبات خود را با عمده کردن زبان مادری نشان می‌دهند. اگر به مطالبات قومی، به شیوه‌ی معقول پاسخ داده شود، آموزش یا تاکید بر آموزش زبان مادری وزن واقعی خود را پیدا می‌کند و تنوع زبانی هم حفظ می‌شود».
