آزمون اجباری

“أَحَسِبَ النَّاسُ أَن یُتْرَکُوا أَن یَقُـولُوا آمَنَّا وَهُمْ لَا یُفْتَنُونَ” سوره عنکبوت آیه ۲
(آیا مردم گمان می کنند همین که بگویند ایمان آوردیم [ کافی است و] رها می‌شوند و مورد آزمایش [روبه رو شدن با چالش های انتخاب میان خیر و شر و حق و باطل] قرار نخواهند گرفت؟)
نباید فراموش کنیم که:

• یکی از سنت های بدون دگرگونی و بدون جایگزینی خداوند در روابط اجتماعی انسان ها، سنت “ابتلا و آزمون” برای درستی و نادرستی و خیر و شر دانسته ها، باورها و ادعاها در میدان عمل و واقعیت های عینی است، زیرا که دانسته های دینی، باورهای ایمانی، ادعاهای دفاع از آزادی،دمکراسی پاسداری از حقوق بشر و… توسط افراد، احزاب و حکومت ها باید روزی با موضع گیری های گفتاری و کرداری آنها در میدان عمل آزموده شوند تا به صورت نامه عمل و یا کارنامه کردار در آیند.
  بیگمان هر انسان و هر دسته و دولتی با توجه به آموزه ها، ارزش ها، جهان بینی و پرورش ویژه ای که در سایه آنها پیدا نموده از یک جریان و طرف خاص جانبداری خواهند کرد، و این جزو اختیارات انسان هاست که به صورت میوه درخت آن مکتب و رویکرد جلوه نموده و شخصیت آنها را شکل داده است.
  این آزمون ها از امور اولیه ای مانند: چگونگی و نوع گفتار و رفتار با نزدیکان، دوستان و…آغاز شده و گاهی به مسائل بزرگتری چون قرار گرفتن در دو راهی انتخاب میان ارتکاب و عدم ارتکاب قتل، اتهام زنی و افترا، همسویی و همکاری گفتاری و کرداری با خودکامگان و ستمگران و… می انجامد، طبعا هر یک از این دو انتخاب چنانچه به صورت خوی و خصلت ریشه دار در آیند، پیامدهای خاص خود را در این دنیا و دنیای بعدی در پی خواهند داشت و در حقیقت با انتخاب آگاهانه یکی از آن اندیشه ها، جهان بینی ها و رویکردهاست که نهال درخت سرنوشت‌ خوب و بد و بهشت و دوزخ خود را در زمین زندگی بدست خود می کاریم و جز چیدن میوه های تلخ و یا شیرین آن گزینه دیگری را پیش رو نداریم.
  “وَکَذَلِکَ أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ قُرْآنًا عَرَبِیًّا لِّتُنذِرَ أُمَّ الْقُرَى وَمَنْ حَوْلَهَا وَتُنذِرَ یَوْمَ الْجَمْعِ لَا رَیْبَ فِیهِ فَرِیقٌ فِی الْجَنَّهِ وَفَرِیقٌ فِی السَّعِیرِ” شورا ۷
  (و بدین سان [پیام] خواندنی روان و آسانی را بر تو وحی کردیم تا مردمان مکه و جهان پیرامونش را [نسبت به عواقب اعمال‌شان] هشدار دهی و [نیز] از روز گِرد آمدن [آدمیان در قیامت] که گروهی در بهشت و گروهی در آتش سوزان خواهند بود، بیم دهی.)
• عبدالعزیز سلیمی