پاس و آبشار

پاس و آبشار

گفتم: بازی بدون گل هم بی جاذبه است.

گفت: زندگی بی گل، از آن بی جاذبه تر است.

گفتم: «گل» زندگی به چیست؟

گفت: عمر ما یک میدان مسابقه است. فرصتهایی که ما پیدا می کنیم. هر کدام مثل یک «پاس» است از بی عرضگی ماست اگر نتوانیم گل بزنیم!

گفتم: پس با این حساب، ما کلی پاس خراب کرده ایم و نتوانسته ایم گلی بزنیم. حیف از آن همه پاس های قشنگ و فرصتهای طلایی!

گفت: درست است، هدر دادن عمر، بدتر از خراب کردن پاس است. به ما خیلی پاس می دهند، ولی ما «آبشار زن» نیستیم و پاس ها را خراب می کنیم. هدر دادن هر نعمت، خراب کردن یک پاس است.

گفتم: رفتی تو والیبال!…

گفت: بازی بازی است دیگر، چه فرقی می کند؟ آنجا گل می زنند این جا آبشار، عمده خراب کردن پاسهاست که داریم!

گفتم: دنیا، واقعاً بازیچه است.

گفت: ولی زندگی، بازی نیست!… اگر هم بازی باشد یک بازی «جدی» است!