درس ها راهکارهایی برای پیشگیری از لغزش های جوانان

نویسنده : بدیع الزمان سعید نورسی / مترجم: داریوش موسوی

روزی چند جوان پاک دل و نورانی نزد من آمدند، جوانانی که برای رهایی از خطرات زندگی، لغزش های جوانی و خواهش های نفسانی راهکارهای مناسب و راهنمایی مؤثر می خواستند. در پاسخ مطالبی را به شرح زیر برای آنان بیان کردم، که قبلاً به جوانان دیگری که خواهان راهنمایی از ارشادهای «رسایل نور» بودند، گفته بودم:

جوانی تان سپری خواهد شد، اگر در دایره ی شرع حرکت نکنید، جوانی تان از دست می رود و شما را هم در دنیا هم در قبر و هم در آخرت گرفتار چنان بلاهایی خواهد کرد که به مراتب از لذتش افزون تر خواهد بود. ولی اگر با تربیت اسلامی جوانی تان را به شکر نعمت، یعنی به حفظ ناموس، عفت و طاعت صرف نمایید، جوانی تان در معنا جاودانه شده و سبب کسب یک جوانی ابدی خواهد گردید.

حیات نیز اگر خالی از ایمان باشد یا بر اثر نافرمانی از پروردگار، ایمان تأثیرش را از دست دهد، چنین زندگی با وجود لذت و نشاط ظاهری و بسیار کوتاهش می تواند درد و رنج و غم هایی را در پی داشته باشد که عذاب آن هزاران بار بیش تر از لذت و شادی آن است، چون انسان دارای عقل و فکر است پس برخلاف حیوانات همان گونه که فطرت او با زمان حاضر مرتبط است، با زمان های گذشته و آینده نیز ارتباط دارد و درد و لذت آن را نیز احساس می کند.

اما حیوان چون فاقد فکر است، لذا لذت حاضرش را با اندیشه به رنج های گذشته و ترس از آینده خراب نمی کند؛ هم چنین انسانی که در ضلالت سقوط نموده و گرفتار غفلت شده است، رنج های گذشته و نگرانی هایش نسبت به آینده، لذت بسیار جزیی حاضر را به کامش تلخ می سازد و خراب می کند، به ویژه اگر لذت نامشروع باشد آن گاه تمام آن لذت ها حکم یک عسل مسموم را به خود می گیرند، یعنی چنین انسانی به مراتب پایین تر از حیوان از زندگیش لذت می برد. حتی حیات، وجود و دنیای اهل ضلالت و غفلت، فقط در امروز خلاصه می شود، زیرا در نظر او تمام روزهای گذشته و کاینات به سبب ضلالت و گمراهی او معدوم و نابوده شده است و عقلش در آن گمراهی، او را در ظلمات و تاریکی ها قرار می دهد و روزهای آینده نیز نسبت به او باز هم در حکم معدوم است، چون او هیچ اعتقادی ندارد و فکر فراق و جدایی ابدی – که از فکر عدم نشأت می گیرد- مدام زندگی اش را تاریک می کند.

اما اگر ایمان در حکم حیات برای زندگی باشد، آن وقت روزهای گذشته و آینده با نور ایمان منور شده و ماهیت پیدا می کند و هم چون زمان حاضر به روح و قلب مؤمن از طریق ایمان، لذت های معنوی و انوار زندگی بخش می دهد.

این حقیقت در امید هفتم «رساله سالخوردگان» توضیح داده شده است، می توانید به آن مراجعه کنید.

پس زندگی واقعی چنین است، اگر خواهان شادمانی و لذت زندگی هستید، پس زندگی تان را با ایمان، حیات ببخشید و با ادای فرایض زینت دهید و با دوری از گناهان محافظت کنید.

اما هول و دهشت حقیقت موت را که مرگ و میرها در هر روز و در همه جا و در هر وقت ایجاد می کنند، ضمن مثال زیر بیان خواهم کرد:

همان گونه که به جوانان دیگر نیز گفته بودم، تصور کنید که در برابر چشمان تان دار اعدم و در مجاورت آن، محل توزیع کارت ورود به مهمانی و یک قرعه کشی بسیار باشکوهی قرار دارد، ما ده نفری که اینجا هستیم در هر صورت خواه ناخواه و به اجبار به آن جا دعوت خواهیم شد و صدایمان خواهند زد، اما چون زمان دعوت معلوم نیست، هر دقیقه منتظر هستیم کسی بیاید و بگوید: «بیا حکم اعدامت را بگیر و خود را برای اعدام آماده کن» یا این که بگوید: «قرعه به اسم تو درآمد، بیات کارت دریافت میلیون ها سکه طلا را تحویل بگیر!» در این لحظه ناگاه دو نفر از دروازه ظاهر می شوند، یکی زن نیمه عریان زیبا و فریبنده ای است که حلوای به ظاهر شیرین اما در حقیقت مسموم را در دست دارد و می خواهد آن را به ما بخوراند و دیگری مرد بسیار باوقاری است که در کارش بسیار جدی است، نه فریب می دهد و نه فریب می خورد، او از پی آن زن آمد و گفت: من حامل طلسمی هستم و درسی برای شما دارم، اگر آن را بخوانید و از آن حلوا نخورید، از اعدام نجات می یابید و با آن طلسم، کارت قرعه کشی بی نظیر را هم می توانید به دست آورید، آنگاه با چشم خود خواهید دید که کسانی که از آن عسل و حلوا می خورند به دار زده می شوند و تا پیش از رفتن به بالای دار از درد ناشی از خوردن حلوای مسموم به خود می پیچند و کسانی که کارت مهمانی و قرعه کشی را گرفتند، با آن که از دید ما پنهان هستند و به ظاهر چنین معلوم می شود که آن ها نیز به دار آویخته شده باشند، اما میلیون ها شاهد و گواه خبر می دهند که آن ها اعدام نشده اند، بلکه برای نزدیک کردن راه و رفتن به مهمانی از چوبه های دار پله ای برای صعود و عبور ساختند.

بیایید خودتان را از پنجره ها نگاه کنید تا ببینید مأموران بلند پایه و ذات هایی که مشغول این کار هستند، چگونه با صدای بلند اعلان می دارند و می گویند: «همان گونه که افراد به دار آویخته را با چشم خود دیدید، این را هم به یقین بدانید که دارندگان آن طلسم کارت مهمانی قرعه کشی را به دست آوردند، در این مورد هیچ شک و شبهه ای به خود راه ندهید، زیرا این امر مثل روز روشن است.»

بنابراین، با نتیجه گیری از مثال می فهمیم:

جوانان به سبب لذت ها و خوشگذرانی ها ناآگاهانه و نامشروع جوانی – که همچون عسل مسموم است – ایمان که را بلیت و وثیقه ی خزینه ی ابدی و سعادت دایمی است، از دست داده، عیناً و ظاهراً به مرگ که در حکم دار اعدام و به مصیبت قبر که در حکم در تاریکی های ابدی است، دچار می شوند و چون زمان مرگ از ما پوشیده است هر لحظه ممکن است جلاد اجل بیاید و بدون قایل شدن هیچ تفاوتی بین پیر و جوان همه را سر ببرّد. پس اگر آن جوان دست از خواهش های نامشروع – که شبیه به عسل مسموم است – بردارد و برای به دست آوردن آن طلسم قرآن یعنی ایمان و ادای فرایض تلاش کند، آنگاه با شادمانی باید بداند که یک صد و بیست و چهار هزار انبیاء و تعداد بیشماری از اهل ولایت و اهل حقیقت به اتفاق و با ارایه دلایل و آثار خبر می دهند که چنین جوانان با ایمانی، بلیت گنج های سعادت ابدی را در قرعه کشی فوق العاده مقدرات الهی به دست خواهند آورد.

حاصل سخن

جوانی می گذرد، اگر در اه سفاهت و خوشگذرانی صرف شده باشد، هزاران درد و بلا را در دنیا و آخرت بر جای خواهد گذاشت. اگر می خواهید بدانید که چرا بیش تر این جوانان در نتیجه سوء استفاده ها و زیاده روی به امراض مشکوکی مبتلا گردیده و در بیمارستان ها بستری شده اند، یا بر اثر پیروی از احساسات و غرور و هوس های جوانی در زندان ها و یا در مکان های مبتذل به سر می برند و بر اثر فشارهای روحی و روانی که در اثر پریشانی های معنوی ایجاد شده در میخانه ها سرگردان اند، بروید از بیمارستان ها، زندان ها و قبرستان ها سؤال کنید بی شک از زبان حال اکثر بستری شدگان در بیمارستان ها آه و فریاد و واویلای برخاسته از امراض ناشی از زیاده روی و سوء استفاده از جوانی را می شنوید و از زندان ها نیز ناله ی تأسف، حسرت و پشیمانی جوانان بدبختی به گوش تان خواهد رسید که با پیروی از احساسات و غرور جوانی و خارج شدن از دایره ی شرع، سیلی تأدیب خورده اند … هم چنین خواهید دانست که علت عمده اکثر عذاب ها و گرفتار شدن انسان به عذاب قبر – همان عالم برزخی که به سبب کثرت مراجعان همواره درش باز و بسته می شود – سوء استفاده از خواهش های جوانی است. مشاهدات اهل کشف القبور و تأیید و گواهی اهل حقیقت، دلیل این مدعاست.

هرگاه از سالخوردگان و بیماران – که بخش اعظم جامعه را تشکیل می دهند – بپرسید، حتماً بیش تر آنان با تأسف و حسرت خواهند گفت: «وای بر ما! جوانی خود را به باد دادیم، بلکه در زیان و خسران تباه کردیم.»

پس انسانی که به خاطر ۵ الی ۱۰ سال لذت های نامشروع جوانی، سالیان سال در دنیا با غم و اندوه سپری می کند و در برزخ عذاب و خسران می بیند و در آخرت بلای جهنم و سقر را متحمل می شود، زیرا مطابق قانون «الرّاضی بالضرر لا ینظر له» کسی که به زیان و ضررش راضی باشد و با میل خود به طرف آن برود، نه مستحق شفقت و دلسوزی است و نه نگاه رحمت به او نگریسته می شود.

خداوند ما و شما را از فتنه های دل انگیز و فریبنده عصر نجات دهد و محافظت کند! آمین…

————————————————–

منبع: کلام ها (جلد اول) / مؤلف: بدیع الزمان سعید نورسی / مترجم: داریوش موسوی / انتشارات: نشر احسان ۱۳۹۰

سایت نوگرا