?محسن نیکخواه
آحادِ جامعهی ما، به بیماریهای همهگیر و مزمنی مبتلایند: بیماریهایی که عامل اصلی تصلّبِ شرایطِ ناگوار کنونی و سدِّ راههای اصلاح و گذار به سوی جامعه و نظامی سالمتر و کمتر آزار دهندهاند.
از جملهی این مرضها که به ندرت کسانی از آن به سلامت رهیدهاند، مرضِ “جوگیری” است. جوگیری یعنی در یک شرایط بحرانی، زودباور و سادهلوح شدن، شایعهپراکنی، بیکمترین معلومات، بدترین قضاوتها را کردن، لب به بدترین فحشها و ناسزاها گشودن، تر و خشک را با هم سوزاندن، برای تسویه حسابهای بیربط به اصل بحران، فرصت را مغتنم شمردن، از آب گلآلود ماهی گرفتن، همهی اصول اخلاقی را زیر پا گذاشتن، و پرده از روی ویترینِ جذاب و فریبای تظاهر کنار رفتن.
همین یک مرض از امراضِ اجتماعِ ما به شدت کافی است که بنده، آینده را تاریک ببینم: تاریکتر از آنچه که در وهم آید. کسانی که گمان میکنند نجات بخشاند لیکن خود در اقیانوسی از آلودگی روحی و رفتاری دست و پا میزنند، کافیاند تا من وحشت کنم از زمانی که -خدا نکرده- مقدرات مردم به دست ایشان بیفتد.